سروش هشترود

"مولدسازی"؛ خیز وزیر برای فروش اموال و وجوه پنهان در بحران کمبود فضا و زمان در آموزش‌وپرورش حمزه‌علی نصیریدر خبرها آمده است: "وزارت آموزش‌وپرورش ۴۰۰ مورد از دارایی‌های راکد خود را معرفی کرد."وزارت آموزش‌وپرورش با معرفی ۴۰۰ مورد و وزارت جهاد با معرفی ۵۰۰ مورد از دارایی‌های راکد خود، اولین دستگاههایی هستند که به طرح فروش اموال خود در قالب طرح موسوم به "مولدسازی" لبیک گفته‌اند.مزبان حبیبی -معلم و فعال حوزه مسائل آموزشی- در واکنش به خبر معرفی ۴۰۰ دارایی‌ مازاد و راکد از سوی وزارت آموزش و پرورش در طرح سوال بر انگیز مولدسازی نوشته است:"فروش حتی یک سانتیمتر مربع از فضاهای آموزشی کشور را جنایتی آگاهانه می‌دانیم".وی با برآورد نسبتِ آمار دانش‌آموزان به آمار کلاس‌های درسی کشور و مقایسه‌ی آن با استانداردهای جهانی و همچنین جای خالی ۳۱ هزار مدرسه در مناطق عشایری و صعب‌العبور، استدلال کرده است که در حال حاصر ۴۴,۲۲۶ مدرسه کمبود داریم.اما این عدد، فقط کسر کوچکی از رقم بزرگ کمبود فضای آموزشی در کشور است. رقمی بسیار بزرگ اما پنهان در خطای فاحشِ عادی سازی شده در مدیریت فضا-زمان. سروش هشترود...

آموزشی که "سرگل عمرت دهد باد"!(بر باد رفته‌ای به نام "تربیت" و "استقلال نهاد آموزش") /صدای معلم ۱۴۰۱۱۱۰۸✍ حمزه‌علی نصیری "حیف این سالها که صرف تحصیل شد". این، سخن پدری‌ست که دو فرزندش را سالها به دانشگاه فرستاده است. او می‌گوید: "محمد و هادی سالها مسیر میان خانه و دانشگاه را پیموده‌اند اما بیهوده بود". آن دو جوان که اکنون خارج از سیستم فشل آموزش‌وپرورش و فارغ از ژست پوشالی دانشگاه، موفق به احراز شایستگی‌های فنی و مهارتی در زمینه‌ی مکانیک خودروهای خارجی و برق خودرو شده‌اند، سالهای تحصیل در دانشگاه و حتی دوره‌های راهنمایی و دبیرستان (دوره‌ی اول و دوم متوسطه) را عمر تلف شده می‌دانند و معتقدند که بیش از ده سال از بهترین دوران عمرشان در مدرسه و دانشگاه، بر باد رفته است! اما این سوز و افسوس به خاطر بر باد رفتن "سرگل عمر" در مدارس و دانشگاههای ما، مختص یکی دو نفر و یا این دوران نیست بلکه تقریباً همگانی‌ و همه زمانی‌ست! گویا سیاست حاکم بر آموزش‌وپرورش در ایران و محتوای غالب در آن از زمان تأسیس دارالفنون در سال ۱۲۶۸ تاکنون هیچ تغییری نکرده است و درِ مدارس و دانشگاههای کشور، هم اکنون بر همان پاشنه می‌چرخد که در ۱۳۴ سال پیش می‌چرخیده است البته اکنون زنگ‌زده‌تر و فرسوده‌تر و درمانده‌تر و رسواتر! و وقتی شعر مرحوم شهریار در نقد نظام آموزشی آن دوران را از نظر می‌گذارنیم، انگار وصف حال نظام آموزشی امروز را می‌خوانیم:دارالفنون كه سر گل عمرت دهد ببادشش سال تازه از پى ذوق آزمودن استيک درس زندگی به جوانان نمی‌دهدطوطی مثال قصه مهمل سرودن است!ملت به خواب غفلت و دولت شریک دزددزدی که از پی رمق از ما ربودن است به نظر می‌رسد آنچه بیش از هر چیز دیگری ساحَتِ آموزش را از رسالت متعالی آن تهی و تحقق رؤ سروش هشترود...